Orpg|| Lauren & Tessa

Austin Miller

De bel gaat weer, we houden even pauze voor we naar het volgende uur hiphop gaan. Ik neem enkele slokken van mijn water. Even kijk ik naar Bella als ze ook naar mij kijkt. Ik wend mijn hoofd af en kijk wat naar buiten via het raam.

Christabella Maria Martinez

Ik kijk nog even naar Austin, ik zucht even.. zou ik het aan hem kunnen vragen, of zou hij me eigenlijk nu haten en zou ik het nog erger maken door te praten.
Voor ik het weet loop ik toch al op hem af, als ik het nu niet zou vragen blijf ik er over denken en blijf ik die knallende hoofdpijn houden.
"Austin.." zeg ik heel zachtjes, als hij omkijkt, kijk ik gelijk naar de grond ik frummel wat met mijn handen.
"Denk.." begin ik zacht, en haal zachtjes even diep adem "denk je echt dat ik oppervlakkig ben ?" vraag ik dan nog zachter, ik durfde niet op te kijken bang voor zijn reactie.

Alice April Anderson

"Je hebt je lessen zo blijkt goed bij gehouden, Alice. Het zal allemaal goed komen." De docente geeft mij een knipoog. Ik slaak een zucht van opluchtig. Ik was echt bang dat ik niet mee kon meer met de les. "Kom, we gaan weer verder oefenen. Morgen is de grote dag al!" zegt de docente dan. We gaan weer in positie staan en de docente start de muziek.

Enrique Emanuel Salvador

Ik neem even een slokje van mijn water en kijk opzij waar ik Bella bij Austin zie staan, ik besluit maar even hier te blijven.
De docent komt even op me afgelopen "ik hoorde dat er weer een nieuwe film aankomt ?" vraagt hij aan me.
Hoe wist hij dit al, hij lacht even "de regisseur is een oude vriend van me" antwoord hij als hij mijn verwarde gezicht ziet.
"Maar meneer Salvador, ik verwacht wel dat u met dit ernaast de lessen nogsteeds goed bijhoud.. geen excuses je werkt even hard als derest" zegt hij dan, ik glimlach even "dat is geen probleem" antwoord ik dan.

Austin Miller

Ik schud mijn hoofd. "Ik dacht niet na bij wat ik zei." Het lijkt erop dat we weer verder gaan. Ik loop naar het midden en ga klaar staan.
Uiteindelijk gaat de bel weer, ik kleed mij snel om en loop door naar het zanglokaal. De docent gaat ons een voor een beluisteren voor het lied voor morgen en hier en daar eventueel wat helpen. Ik ga alvast op mijn vaste plaats staan.

Christabella Maria Martinez

Mijn volgende les zou ballroom zijn, ik kon alleen het liedje niet in de outfit oefenen omdat er een korset bij hoorde.
Ik loop naar binnen naar de docente en leg even uit wat er aan de hand is "draai maar een keer een lesje niet mee, je moet goed herstellen het lijkt me al sowieso niet handig dat je er nu druk achter zet" zegt ze met een kleine glimlach en loopt dan alweer weg naar de anderen.
Oke dan werd dat dus even niets doen, ik loop het lokaal weer uit en knal dan opeens tegen iemand aan, armen sluiten zich om me heen om me tegen te houden.
"Sorry" stamel ik beschaamd, dan pas kijk ik op en zie een bekend gezicht.
"Weet je zeker dat je het niet elke keer expres doet als je mij ziet om mijn aandacht te trekken ?" Vraagt hij dan met zijn zelfverzekerde mysterieuze glimlach.
Ik lach eventjes zacht en wring me dan los "wat als ik dat wel zou doen ?" vraag ik dan.
De zelfverzekerde glimlach blijft staan "nou.. als je dat zou doen zou ik je uit vragen. Maar ik denk dat jij het zeker elke keer per ongeluk doet ? Zonde" zegt hij dan en wil al weglopen.
Ik knijp even mijn ogen dicht, kom op Bella durf eens wat in je leven, ik draai me om " wacht.." zeg ik dan.
Ook hij draait zich om en kijkt me vragend aan "wat is je naam ?" vraag ik dan.. echt Bella, wat is je naam ?! Hoe stom kon je zijn.
"Ethan" antwoord hij dan met een scheve glimlach, hij wil zich alweer omdraaien.. ik bijt op mijn lip "ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het expres deed maar.. " begin ik.
"Zal ik je zondag ophalen om 6 uur ? " zegt hij dan "dat zou ik leuk vinden" antwoord ik dan met een kleine glimlach.
Dan vervolgen we allebei ons weg weer, Austin zou niet blij zijn.. maar ik wou hem een kans geven, hij had niets fout gedaan.

Alice April Anderson

Ik speel het liedje steeds opnieuw en opnieuw mee totdat de bel gaat. "Normaal zouden jullie nog een uurtje piano hebben, maar jullie mogen gaan van mij. Jullie hebben prima gespeeld en ik moet naar een vergadering!" Ik kijk even op... Nee ik heb meer oefening nodig. Dan wordt dat vanavond meer oefenen. Ik zucht zacht en sta op. Ik loop naar de kantine alvast om wat te drinken te halen. Ik was vergeten water mee te nemen.
Ik sta voor de drankautomaat te kijken wat ik wil. Water met een smaakje of gewoon water. "Lis!" hoor ik plots enthousiast achter mij. Ik draai mij om en zie Jason staan. Ik glimlach en begroet hem ook enthousiast: "Jason!" Hij geeft mij een knuffel.
Uiteindelijk laat ik hem los. "Al een tijdje geleden he?" Hij knipoogt, ik knik. Ik draai mij weer om en kies voor gewoon water te gaan. "Kom je even bij mij zitten? Dan kunnen we bijpraten." zegt hij met een glimlach. "Sure, why not?" antwoord ik. We lopen naar een tafel en gaan zitten.

Enrique Emanuel Salvador

Als ik bij mijn volgende lokaal aan kom krijg ik te horen dat de les uitvalt, ik besluit even naar de kantine toe te lopen om daar te gaan zitten.
Al snel zie ik Alice zitten als ik in de kantine aan kom, er zit iemand naast haar.
Als ik dichterbij kom zie ik opeens dat het Jason is, een raar gevoel bekruipt mij.
Kleine filmpjes spelen zich af in mijn hoofd, geshockeerd blijf ik vastgenageld aan de grond staan.
Een gevoel van paniek bekruipt me, hij was het.. ik kon geen geluid meer produceren, ik kon niet meer bewegen.

Austin Miller

"Austin, goed gedaan. Enige opmerking die ik je kan geven is dat je best nog iets hoger met je stem kan gaan. Je hebt een unieke stem, gebruik ze." Ik glimlach. "Dankjewel, en zal ik doen." zeg ik met een glimlach.

Christabella Maria Martinez

Ik was naar buiten gelopen en was daar op een bankje gaan zitten in de zon.
Ik sla mijn armen om mijn benen heen en zucht, zou Austin nog boos zijn hij had wel heel kortaf gereageerd.. als dat zo zou zijn zou hij nu al helemaal boos zijn dat ik met hem had afgesproken.
Maar je moest mensen toch een kans geven ?

Alice April Anderson

"He Enrique!" hoor ik Jason roepen. Ik draai mij om, Enrique blijft staan zonder een reactie te geven. "Wacht even, ik ben zo terug." Ik sta op en loop naar hem toe. "He, wat is er?" vraag ik bezorgd en leg een hand op zijn arm. "Is alles oké? Ben je boos omdat ik nog steeds met Jason bevriend ben? Als je liever hebt dat ik geen vrienden met hem ben, moet je het maar zeggen." Ik glimlach even kort.

Enrique Emanuel Salvador

Ik heb niet door dat Alice tegen me praat en ik trek snel mijn arm weg, het beeld komt voorbij dat ik last begin te krijgen van mijn ademhaling.
Wat oppervlakkig begin ik adem te halen "Jason je komt hier nooit mee weg!" schreeuw ik opeens uit.
"Ik moet weg.. ik moet ontsnappen " begin ik in paniek te raken, verward kijk ik om me heen "ik moet naar huis komen, Alice ?!"

Austin Miller

De bel gaat, ik loop richting de kantine. "Jij hebt wat gedaan?" zie ik plots Alice roepen naar Jason. Ik ga wat dichterbij staan. "Hoe kun je dat, gadver Jason! Je bent echt de grootste zak die ik ken!" Er begint een windje in de kantine te waaien en enkele lichten gaan vreemd doen. Ik kijk even op en trek een wenkbrauw op. "Ik heb het gedaan omdat ik van je hou!" roept Jason uit. Alice loopt op hem af en geeft hem een keiharde slag in zijn gezicht. "Ik haat je en ik hoop dat je mag wegrotten in je cel! Want wees er maar zeker van dat je echt hard gestraft wordt!" Jason staat recht en loopt wat richting Alice. "Alice, begrijp het dan toch..." Ineens vliegt Jason naar achter uit het niets. The fuck? Ik zie Alice volledig trillen van woede. Ze balt haar handen tot vuisten.

Christabella Maria Martinez

Een raar gevoel kruipt bij me op, op een of andere manier wied ik richting de kantine getrokken.
Als ik binnenkom voel ik de wind al, Enrique staat helemaal stil en heeft een blik van paniek, Austin kijkt nu richting mij vol met verbazing in zijn ogen.
Dan zie ik Alice opeens met een jongen op de grond "Alice, kalm aan wat is er aan de hand ?!" roep ik, als ik Alice nogsteeds met gebalde vuisten zie staan en ik niet merk dat ze reageert ga ik in mijn gedachte bezig.
Stuk voor stuk knalt een hele rij lampen kapot, in de tussentijd loop ik richting Jason en Alice voor het geval dat.
Dit keer kijkt Austin mij helemaal verbaasd aan.. dat zou veel te vertellen worden.
Zelfs door de knallende lampen laat Alice haar vuisten niet rusten ze kijkt alleen even op naar mij.
Voor ik het weet verandert ze in een coyote, het laatste stukje ren ik en ga snel voor Jason staan als Alice uit wil halen.
Ik laat een vlam op mijn hand verschijnen waardoor Alice wat grommend achteruit deinst.
"Alice rustig aan, wat hij ook gedaan heeft hij zal vast heel veel verdienen en zeker gestraft moeten worden maar dit is niet de manier" zeg ik dan vermanend.
Ze blijft grommen, ik laat nog een lamp knallen "alice.. " zeg ik dan.
Er verschijnt weer een vrouwelijk gedaante voor me.
Ik kijk even opzij naar Austin die inmiddels met zijn mond open staat, hij kijkt van Alice naar mijn hand waar de vlam nogsteeds brand, snel doe ik mijn hand dicht zodat de vlam verdwijnt.

Alice April Anderson

"Hij heeft godverdomme Enrique zo veel pijn aangedaan!" Opnieuw voel ik enkele rillingen van woede. "Waarom hou je mij nu tegen, hij moet zijn verdiende loon krijgen!" roep ik en laat Bella met wat magie achter duwen. Ik krijg Jason weer in mijn ogen. "Jezus, Alice, doe normaal." zegt hij. Ik voel mij terug in een coyote veranderen en loop op hem af. Ik voel plots een greep, waardoor ik naar de kant word getrokken. Ik snauw en grom tegelijkertijd. Bella houdt mij stevig vast en legt haar handen op mij. "Kalmeer." zegt ze rustig en ik voel mij terug veranderen. Ik barst in tranen uit, Bella laat mij weer los. "Het is niet eerlijk, waarom heb je dat gedaan?" zeg ik al huilend.

Enrique Emanuel Salvador

Langzaam draai ik wat bij en kijk naar het rare tafereel wat voor me speelt.
"Alice ja ik ben het met je eens hij moet gestraft worden maar dit is niet de manier.. " hoor ik Bella zeggen, Jason probeert op te staan waarna Bella haar hand uitsteekt en Jason weer onderuit geschoven wordt.
"Als we hem vermoorden zijn we geen haar beter als hem.. " zeg ik dan opeens.
"Ik heb liever dat hij opgesloten zit en daar alleen in alle wanhoop ligt om er ooit uit te komen, alleen bij hem lukt het nooit " zeg ik dan nogsteeds wat in shock.

Austin Miller

Ik blijf stomverbaasd toekijken. "Jullie mogen dit niet weten, hoe moeten jullie wel niet denken over ons?" zegt Alice al huilend. Ze staat op en loopt naar Enrique. "Sorry voor zo een grote teleurstelling te zijn, ik begrijp dat je niet van een monster kan houden." zegt ze al huilend en dan wilt ze de kantine uitrennen, maar ik hou haar tegen. "We moeten alles hier eerst netjes opruimen zodat niemand dit te weten komt. Bel ook de politie." Ik zet enkele tafels recht en ook de stoelen. Aan de lampen kan ik natuurlijk niet veel doen. Gelukkig waren er geen andere mensen in de kantine aanwezig. Ik doe alles wat op automatische piloot door de shock/verbazing. Bella wilt mij helpen met een tafel recht te zetten. "Ik heb het onder controle, Bella!" zeg ik, ze deinst terug. Hoe kan zoiets bestaan? Hoe kan je in een dier veranderen? Ik schud even mijn hoofd en ruim wat glas op.

Christabella Maria Martinez

Wat gepijnigd kijk ik naar Austin door zijn uitval naar mij, hoe kon ik ook verwachten dat hij normaal zou reageren.. ik was een freak, altijd al geweest en nu nog erger dan ooit.
Ik kijk even om naar Alice, Enrique loopt wat voorzichtig op haar af en legt een hand op haar rug "ik kan niet zeggen dat ik niet verbaasd ben.. maar ik denk dat het best wel cool is" zegt hij met een kleine glimlach tegen Alice.
Ik draai me weer om naar Austin die nogsteeds wat staat te klooien met de tafel "laat me je alsjeblieft helpen, je hoeft niet met me te praten.. geen woord tegen me te zeggen maar ik wil alleen maar helpen" zeg ik dan zacht.
Austin kijkt alleen even op en geeft geen antwoord, ik besluit hem toch te helpen, voor ik het weet staat de tafel weer overeind.
Enrique en Alice hadden ook een tafel overeind gezet, dat waren alle tafels die omgevallen waren.
Ik besluit snel een paar stukken glas van de ontplofte lampen op te ruimen, ik ga op mijn knieën zitten en raap wat stukken bij elkaar.
In mijn haast snij ik mijn vinger aan een van de stukken "auw" zeg ik zacht, bloed loopt uit mijn vinger maar toch ga ik door met opruimen het moet schoon.
Na een klein tijdje heb ik het glas bij elkaar en gooi het weg, ik pak even snel een servetje en bind het om mijn vinger.

Alice April Anderson

Ik loop naar Bella en leg twee vingers op de wonde. Wat warmte stroomt ernaartoe. Dan haal ik het servetje eraf en loop naar de vuilbak, waar ik het ingooi. Ik draai mij weer om en probeer dan helder na te denken. Ondertussen is de politie onderweg naar hier en ik moet Lydia inlichten. 'Lydia, Austin en Enrique weten het, het spijt me.' denk ik even snel. 'Alice, dat meen je niet! Ik kom straks langs zodat ze het vergeten!' hoor ik in mijn gedachten. Ik kijk even op naar Bella en slaak een zucht. "Het is beter zo." zeg ik zacht en haal mijn schouders op. Enrique kijkt even vreemd op. "We zullen jullie alles laten vergeten, anders lopen jullie ook gevaar en dat is het laatste wat ik wil." Lydia verschijnt plots naast mij. Ik kijk haar even aan, ze schudt haar hoofd.
Ik loop naar Enrique en kijk hem in zijn ogen aan. "Ik heb geen keus, ik wil niet dat je gevaar loopt." zeg ik terwijl er een traan over mijn wang loopt.

Enrique Emanuel Salvador

Ik kijk Alice aan "krijgen we hier op zijn minst geen keuze in, we.. of tenminste ik zal niets vertellen en dan zal ook niemand het weten. Maar dan is het nu eindelijk eens afgelopen met die rare dingen die gebeuren, dat jullie midden in de nacht verdwijnen en dat we niet hoeven te bedenken hoe dat kwam of ons zorgen hoeven te maken wat jullie s'avonds nou aan het doen zijn.. zou dat voor jullie ook niet rustiger zijn " zeg ik dan.

Austin Miller

"Daarbij kunnen jullie ons heus wel vertrouwen." vul ik nog aan. Alice kijkt even richting Lydia. "Alice, het moet. Ik wil niet nog een groter gevaar lopen met de zwarte magiërs!" Ik kijk even vreemd op. "Zwarte magiërs?" zeg ik verbaasd. "Ze proberen ons uit te schakelen, maar wij moeten hen voor zijn." antwoordt Lydia. Ik trek een nog vreemdere blik. "Wij kunnen mee een oogje in het zeil houden dan, ik bedoel we zijn bijna altijd bij hen." probeer ik dan maar. Het is inderdaad beter dat we het weten, ook vanwege de redenen die Enrique opsomde. "Het is wel waar dat ik eigenlijk wil dat zij het weten, of toch in ieder geval Enrique. Ik kan niet blijven liegen tegen hem." Alice zucht. Ik ga even zitten op een stoel. "Als jij wilt dat Enrique het weet, dan ben jij verantwoordelijk voor jouw en zijn veiligheid, als je dat maar weet." zegt Lydia hoofdschuddend. Ik kijk even op. Ja en natuurlijk is mijn vriendin compleet normaal, hoop ik toch, dus zal ik het moeten vergeten. Het is niet dat ik zo dik bevriend ben met hen. Lydia kijkt naar mij. "Het is al vermoeiend om 1 persoon extra ge beschermen, als Bella jou wil beschermen, mag je het van mij weten." We kijken nu allemaal richting Bella.

Christabella Maria Martinez

Ik kijk op als ik alle ogen op mij voel branden "ik.. ik uhh.. als Austin dit echt wilt blijven onthouden en hij het niet erg vind om onder mijn bescherming te staan.. dan zou ik het niet erg vinden om hem het ook te laten onthouden, dan hoef ik ook niet elke keer smoesjes te bedenken als er weer wat raars gebeurd. En zoals Austin al zei, hij is bijna altijd bij ons. En hij is de enigste die ooit een beetje om me gegeven heeft.. dus hij verdient het wel om te weten" zeg ik dan, het laatste zeg ik wat zacht.
Ik kijk wat vragend naar Austin, nu was het aan hem om te beslissen wat hij zelf wou.. ik kon me voorstellen dat hij wou vergeten dat ik zo'n freak was..

Alice April Anderson

Austin haalt zijn schouders op. "Als ik het dan nog echt wil vergeten, dan kan het later nog altijd. Maar voorlopig wil ik dit toch even blijven onthouden..." Lydia knikt en loopt dan naar Jason om hem alles te laten vergeten. Dan flitst ze weer weg en de politie komt binnen. "Daar is hij." zeg ik vol afgunst terwijl ik een knikje richting Jason geef. Ze lopen op hem af en slaan hem in de boeien. "U zal nu geen last meer van hem hebben, meneer Salvador." zegt een van de agenten.
Uiteindelijk gaan ze weg na nog enkele vragen. Ik draai mij om naar Enrique. "Het spijt me dat ik het niet door had. Ik wist niet dat hij zoiets ooit zou doen." Er rollen enkele tranen over mijn wangen. "Ik... Ik..." Ik neem enkele happen adem, omdat ik wat ademtekort krijg door het huilen. "Sorry..." zeg ik nog en kijk naar de grond. Ik hoor enkele mensen binnenkomen in de kantine. Ik kijk even op om mijn tranen weg te vegen en wil dan naar een tafel lopen, maar Enrique houdt mij tegen. Ik kijk even op en kijk dan naar de grond.

Enrique Emanuel Salvador

Ik sla mijn armen om Alice heen en geef haar een kus op haar voorhoofd.
'' Shhtt.. jij kan er niets aan doen, ik wist het zelf niet eens meer hoe kan jij het dan weten '' zeg ik dan tegen Alice, ik wrijf wat over haar rug.
Ik kan niet zeggen dat ik nu blij was om het te weten,de beelden bleven wat door mijn hoofd spoken.

Austin Miller

Alice knikt. Ik loop naar Bella toe. "Zullen we in de villa met zijn allen gaan eten om even te bekomen van daarnet?" stel ik voor. Ik kijk naar het volk dat de kantine binnenstroomt en kijk dan weer naar Bella.

Christabella Maria Martinez

Ik kijk op naar Austin, was hij nu serieus tegen me aan het praten.. ik dacht dat hij boos zou zijn en bang voor me was na zijn eerdere reactie.
'' Dat is misschien wel handig '' zeg ik dan, met een kleine glimlach.
Uiteindelijk zijn we buiten op weg naar de villa, Alice en Enrique lopen voor ons uit.
Ik kijk nog even naast mij naar Austin die net op dat moment ook even naar mij kijkt, uit een soort van voorzorg doe ik mijn handen achter mijn rug.. misschien zou hij wel bang zijn voor mijn handen nadat er net een vlam op verscheen.
''Denk je dat ik eng ben ?'' floep ik er dan zachtjes uit, ik kon niet stoppen met er aan denken.. op een of andere manier vond ik het gewoon belangrijk om te weten wat Austin van mij dacht.
Hij was de enigste die ooit echt wat om mij had gegeven.

Alice April Anderson

"Ik vind je niet eng, ik moet gewoon er even aan wennen. Ik kan het alleen best wel cool vinden. Moet je nooit een lucifer mee hebben ofzo." hoor ik Austin achter mij zeggen.
"Het is gewoon nog allemaal nieuw, ik moet er zelf nog aan wennen en ik weet mij er soms geen raad mee." Ik zucht. "En die vijf dagen dat ik daar eens weg was en jij in het ziekenhuis lag, ik was toen op een missie en ik leerde meer krachtspreuken bij en de coyote in mij onder controle te houden." Ik zucht nogmaals. Uiteindelijk komen we bij de villa aan. Meteen voel ik iets vreemds, alsof iets hier is geweest. Het doet mij meteen denken aan de zwarte magiërs. "Bella?" Ik draai mij om en kijk naar haar. "Voel je dat ook?" vraag ik haar.

Enrique Emanuel Salvador

Ik kijk even om naar Bella, ze knikt "blijf maar even achter ons" zegt Bella dan.
Alice en Bella lopen als eerste naar binnen toe, als we binnenkomen zien we dat het best een rommel is.. er is het een en ander overhoop gehaald.
Als we het hele huis doorgelopen hebben is er niets te vinden.
We lopen weer naar beneden "we moeten op ons hoede blijven de komende tijd, ze weten dus waar we wonen.. " zegt Bella dan.

Austin Miller

Ze hebben vast de hoeveelheid energie die we daarnet hebben gebruikt, gevoeld." zegt Alice. Ik kijk even via het raam naar buiten en plof dan in de zetel neer. "Laat ze maar komen, wij kunnen ze aan." zeg ik zelfverzekerd. "Euh... Austin, je hebt ze nog niet meegemaakt... Ze zijn erg sterk en als je niet oplet kunnen ze je op je zwakke plekken raken of zelfs tijdelijk onze magie stopzetten. Ze zijn nu bezig met zulke tests om de magie volledig stop te zetten. Daarom moeten we ze ook tegenhouden, want anders is het te laat en kan niemand hen meer tegenhouden." zegt Alice erop.
Ik kijk even vol ongeloof op.

Christabella Maria Martinez

Eigenlijk moest ik in mijn hoofd wat lachen om Austin die dat zo zelfverzekerd zei.
Nogsteeds denk ik na, onze magie hebben we in school gebruikt.. en het is wel knap dat ze dan precies het goede huis hebben getroffen.
Ze zouden ons gevolgd moeten hebben, of iemand in ons omgeving die dus kan weten waar we wonen.. ik denk even over Ethan die ik vanmiddag net toevallig een berichtje had gestuurd met het adres.. maar dat zou toch niet kunnen, hij was er te aardig voor geweest en hoe moest een gewoon mens nou contact hebben met een zwarte magiër.
Al snel viel dat idee uit mijn hoofd, ze zullen ons vast gevolgd hebben.